சென்னையும்.... தனிமையும்...

 

திங்கள் கிழமை அதிகாலை சென்னையில் வந்து இறங்கியபோது ஏற்பட்ட பிரமிப்பு..... எத்தனை எத்தனை மக்கள்... தினம் தினம் புதிது புதிதாய் வாய்ப்புகளை தேடி  வந்திறங்கும் லட்சகணக்கான பேரை  தாங்கிக்கொண்டு... இனிமேலும் வருபவரை வரவேற்க தயாராய் இருக்கும் சென்னை... வாழ்க்கையின்... வாழ்கையே வாழ்பவரின் ஒரு முக்கிய அடையாளம். அன்றே வேலையில் சேர்ந்தாயிற்று.... அறை பிடித்தாயிற்று.. எல்லாம் முடிந்தபின் ஒய்ந்து படுக்கையில் சாயும் போது.. தூக்கம் வரவில்லை.. அத்தனை நேரம் ஒளிந்து கிடந்த வீட்டு ஞாபகம் ஒரு மோசமான புயல் போல என் மொத்த இரவையும் அள்ளி சுருட்டிக்கொண்டு  போக.. தனிமையில்.. ஒரு வெறுமையில் அந்த நொடியில் துளிர்த்த கண்ணீர் எதை கொண்டும் ஈடு செய்ய இயலாதது. கோவையில்.. அண்ணா, அண்ணி, தம்பிகள், தங்கைகள் என ஏகப்பட்ட சொந்தங்களுக்கு மத்தியில் என் தினங்கள் பாட்டுக்களும் கேலி கூச்சல்களுமாய்.. சந்தோஷ தருணங்களாய் கடக்கும்.. ஆனால் இங்கு.... மேலே சுற்றும் மின் விசிறியே தவிர இப்போதைக்கு என்னுடன் பேச யாரும் இல்லை. அங்கு.. வீட்டில் எல்லோரும் தூங்கியபின் என் தம்பியும்.. தங்கையும்.. நானும் திருட்டு பூனைகள் போல சமையலறை நுழைந்து.. பால் பாக்கெட் உடைத்து.. பூஸ்ட் தயார் செய்து... பகிர்ந்து குடிக்கும் அந்த சுவை அன்றைய இரவு முழுதும் நாக்கில் ஒட்டிக்கிடக்கும்.... அன்பின் அடையாளங்கள் எல்லாம் அங்கு இருக்க.. மனசு மரித்து இங்கு வெறுமையாய் தூக்கம் தேடுகிறேன்..... சொந்தங்களை எல்லாம் விட்டு விட்டு... பொருளாதார தேவைக்காய்... இங்கு சுற்றி திரியும் ஒவ்வொருவரும்  என்னை போன்றே சின்ன சின்ன கவிதை சந்தோசங்களை அடகு வைத்து விட்டு... தூக்கம் தொலைத்த ஒரு இரவில்   மேலே சுற்றி கொண்டிருக்கும் அந்த மின் விசிறியோடு பேசிக்  கொண்டிருக்க கூடும். 

இந்த மாதிரி கடினமான சூழ்நிலைகளில்தான் நல்ல நட்புகள்...   காயம் பட்ட நெஞ்சை மயிலிறகு கொண்டு தடவி.. இலவம் பஞ்சாய் மாற்ற துடிக்கின்றன. அதனால்தான் சென்னை முழுதும்... சென்னை மட்டுமல்ல உலகம் முழுதும்....  மாமா.. மச்சான் என நட்பின் உறவுகள் பலம் கொண்ட மட்டும் பின்னி பிணைந்திருக்கின்றன.. வருகிறேன் நானும்....  சேர்த்துகொள்ளுங்கள் உங்கள் நட்பு வட்டத்தில் என்னையும் ஒரு உறவாய்...